"पहिचान" भनेको यस्तो मूलभूत चिनारी हो जो कुनैपनि अरु भौतिक वातावरण संग परिवर्तन हुन्दैन । "सामर्थ्य" भने उच्चतम विकास, उत्पादन गर्ने क्षमता हो जुन विशेष गरिकन मानविय संसाधन, मानविय विवेक, प्रविधि र धेरै भौतिक कुराहरुमा निर्भर रहन्छ, जस्तै भौतिक सुगमता, प्राकृतिक श्रोत र साधनमा आदि । त्यसमा पनि मानव संसाधनको भूमीका प्रमुख रहन्छ । किनकि सुन खानी छ भन्दैमा आफै सुन खानीवाट बाहिर निस्कने होइन । मानव संसाधनको जति बढि उपयोग भयो त्यहि अनुपातमा त्यहि सापेक्षमा सामर्थ्य पनि बढ्दै जाने हो बाँकि भौतिक कुराहरु र प्राकृतिक श्रोत साधन त सहयोगी मात्रै हुन । अव मानविय संसाधन परिचालन भएन भने के हुन्छ ? के त्यहाँ सामर्थ्य हुन्छ । त्यहाँ सामर्थ्य शून्य नै हुन्छ । जवसम्म उपयोग हुन्न जति नै साधन भएपनि त्यो अमुर्त नै हो त्यसको मूल्य हुन्दैन । यदि सामर्थ्य मा राखिन्छ भने त्यो आकाशको फल मात्रै हो । मानविय संसाधनलाई उच्चतम परिचालन गर्न राष्ट्रमा दिगो शान्ती, राजनैतिक स्थिरता साथसाथै राष्ट्र भावना, उत्प्रेरणा, आफ्नोपन, माटोसंगको प्रेम, भाषा, धर्म, संस्कृति र पहिचानको भूमिका हुन्छ । पहिचान सहितको राज्यले राष्ट्रमा दिगो शान्ती, राजनैतिक स्थिरता एवंम मानव संसाधनलाई उच्चतम परिचालनमा सदैव उत्प्रेरित गरिराखेको हुन्छ । त्यसैले पहिचान बिना सामर्थ्य मात्रै कुरा गर्नु भनेको आत्मा नभएको मृत लाशलाई महत्व दिनु बराबर हुन सक्ला ।